Σε μια χρονική συγκυρία υπεραπλούστευσης και γενίκευσης η οποία, ως δια μαγείας, προσδίδει ηρωικά χαρακτηριστικά σε οποιανδήποτε, απλώς, αποκλίνει, από την αναζήτηση του ιδιοτελούς ηδονισμού…είτε αριστεύει στον αθλητικό, πολιτικό, επαγγελματικό και εν γένει κοινωνικό χώρο…είτε αποτελεί θύμα τυχαίων ή εγκληματικών ενεργειών…θεωρείται, ίσως, αναγκαία η αποκατάσταση του ελληνικού όρου «ήρωα» που δεν έχει συνώνυμό της σε καμία άλλη γλώσσα («hero» αποδίδεται στα αγγλικά, άλλωστε).
Επαγωγικά λειτουργώντας, διακρίνεται ξεκάθαρα η κοινή συνισταμένη του Αχιλλέα, του Λεωνίδα, του Παπαφλέσσα, του Διάκου, του Άγνωστου Στρατιώτη της Πίνδου, του Σολωμού.
Κι αλήθεια ποια είναι αυτή;
Από τα Ομηρικά Έπη ως τη σύγχρονη ιστορία του, ο Ελληνισμός μας βρίθει από ήρωες που αναζήτησαν το κλέος, την αριστεία και την υστεροφημία, με την εκπεφρασμένη, ωστόσο, βούληση και πρότερη επίγνωση πως αυτό θα προϋπέθετε την απώλεια του-δευτερεύοντως για αυτούς, πρωτεύοντος για όλους μας- αγαθού, της ίδιας τους της ζωής.…
...«γιατί τιμή μεγαλύτερη τους πρέπει όταν προβλέπουν πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος…».
Με την ευκαιρία της εποποιΐας του 1821, ας αποτίνουμε τον πρέποντα φόρο τιμής που μας καλεί ο ποιητής….σε όλους αυτούς που ζηλεύει ο Χάρος και με χωσιά μακρά τους εβιγλίζει …
Γιατί όπως κραυγάζει ο ήρωας…
«Δε χάνομαι στα Τάρταρα,
μονάχα ξαποσταίνω.
Στη ζωή ξαναφαίνομαι
και λαούς ανασταίνω!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου