Πάντα είχα την πεποίθηση πως ο Πιλάτος ήταν ένα τραγικό πρόσωπο. Ανάμεσα στο δίλημμα του για τον θεσμικό του ρόλο και την εσώτερη κρίση του για δικαιοσύνη και τη σωτηρία ενός αθώου. Στέκει εκεί ανάμεσα σε όλους όσοι έκαναν την τραγωδία μια αναπόφευκτη μοιρολατρία. Από το καθήκον ορμώμενος- περισσότερο σαν Κρέοντας παρά σαν Αντιγόνη- αποφάσισε να νίψει τας χείρας του καθαριζόμενος από το νερό της λησμονιάς που απλόχερα του πρόσφερε η θεϊκή βούληση και η ανθρώπινη μισαλλοδοξία…ως χειραγωγούμενη μαριονέτα σε ένα παιχνίδι του Μεγάλου Σκηνοθέτη που τα πάντα αποφασίζει. Ωστόσο ταυτόχρονα, είμαστε, ελέω Θεού, ελεύθεροι…Κι όταν θα έρθει μια μέρα, πάντα σε όλους μας έρχεται, που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούμε... Ας είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση…
Καλό Πάσχα σε όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου