Η 17η Νοεμβρίου είναι ένα σύμβολο αγώνα, ελευθερίας και ελπίδας. Το Πολυτεχνείο του 1973 δεν ήταν μόνο μια εξέγερση φοιτητών, αλλά μια κραυγή ενός ολόκληρου λαού που ζητούσε δημοκρατία, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Οι νέοι εκείνης της εποχής ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην καταπίεση, χωρίς φόβο, με μόνη τους δύναμη την πίστη σε έναν καλύτερο κόσμο.
Πενήντα και πλέον χρόνια μετά, το μήνυμα του Πολυτεχνείου παραμένει ζωντανό και επίκαιρο όσο ποτέ. Γιατί όσο κι αν ατενίζουμε ένα καλύτερο κόσμο, όσο κι αν ο πολιτισμός μας έχει προωθήσει το «ζην» μας, όσο κι αν οι μορφές της εξουσίας εκδημοκρατίζονται, τα προβλήματα και η αδυναμία προσέγγισης του «ευ ζην» παραμένουν. Ο κόσμος μας εξακολουθεί να δοκιμάζεται. Οι πόλεμοι μαίνονται ξανά σε διάφορα σημεία του πλανήτη, αθώοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, προσφυγόπουλα ξεριζώνονται και τα όνειρά τους σβήνουν κάτω από τα ερείπια. Η ειρήνη, για την οποία φώναζαν οι φοιτητές το ’73, παραμένει ζητούμενο.
Την ίδια στιγμή, η οικολογική κρίση απειλεί τη ζωή όπως τη γνωρίζουμε. Οι φυσικές καταστροφές πληθαίνουν, οι πάγοι λιώνουν, τα δάση καίγονται, και η Γη —ο κοινός μας οίκος— ζητά βοήθεια. Ο άνθρωπος, κυνηγώντας την πρόοδο χωρίς όρια, ξέχασε πως είναι κομμάτι της φύσης και όχι κυρίαρχός της. Η ελευθερία για την οποία αγωνίστηκαν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σεβασμό στη ζωή και στο περιβάλλον.
Και ενώ η τεχνολογία προοδεύει, οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν. Η φτώχεια χτυπά πόρτες νέων ανθρώπων, οι οποίοι δυσκολεύονται να βρουν εργασία, να δημιουργήσουν οικογένεια, να ονειρευτούν. Η αδικία, η εκμετάλλευση, η περιθωριοποίηση δεν είναι απλώς στατιστικά στοιχεία, αλλά καθημερινή πραγματικότητα για εκατομμύρια ανθρώπους. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, οι νέοι καλούνται να υψώσουν φωνή — όχι ενάντια σε τανκς, αλλά ενάντια στην αδιαφορία, στον ατομισμό και στη λήθη.
Το Πολυτεχνείο μάς θυμίζει ότι η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Χρειάζεται διαρκή αγώνα, συμμετοχή και ευαισθησία. Δεν είναι μόνο πολιτειακό σύστημα, αλλά στάση ζωής: σεβασμός στη διαφορετικότητα, ισότητα ευκαιριών, φροντίδα για τους αδύναμους, ευθύνη απέναντι στο περιβάλλον. Είναι η φωνή που λέει «όχι» στην αδικία, όπου κι αν βρίσκεται.
Ας κρατήσουμε, λοιπόν, ζωντανό το πνεύμα του Πολυτεχνείου όχι μόνο στις επετείους, αλλά στην καθημερινότητά μας. Ας γίνουμε οι «φοιτητές» του σήμερα, αυτοί που δεν σιωπούν, που διεκδικούν, που ονειρεύονται έναν κόσμο ειρηνικό, δίκαιο και ανθρώπινο. Γιατί το Πολυτεχνείο δεν ανήκει στο παρελθόν· είναι η φλόγα που φωτίζει το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου